söylenmeyenlerin rengi..

dünya gözlerini açtığında
o sessizce ağaçları boyuyordu
düşen yapraklardan yaptığı renklerle..

düşmeyen yapraklar gibiydi söylenmemiş sözler,
toprak beklerdi
yaprak tutunurdu dala
rüzgarın son nefesinde düşerdi..

sararmış sözlerin suskunluğu
savrulurken toprağın kucağında
dünyayı uyutan çocuğun elleri
tutardı yaprağı bir kelebek gibi
ve ellerinde izi kalırdı
söylenmeyenlerin rengi...